Facebook
de
PL
mobile-menu-btn

Tłumaczenia

His tremendous baritone roams a wide emotional frontier, from tenderness to ferocity with equal ease. Reaching down to a velvety, growling bass, he was capable of floating the long vowels at the top of his range before biting off the final consonants. Devouring the role, Konieczny is everything opera should be, certainly Wagner’s operatic vision of the Gesamptkunstwerk. On a stageful of dazzling singers, he is also—and perhaps foremost—an actor. Konieczny’s super power is his ability to inhabit and reveal his character from the inside out. Christina Waters/  OPERAWIRE

„Kiedy Tomasz Konieczny zagrał w filmie u Andrzeja Wajdy, poczuł, że dobrze wybrał, ale dziś na najlepszych scenach i estradach Europy robi błyskotliwą karierę w zupełnie innym fachu…”

RZECZPOSPOLITA, 29.12.2012

„Tomasz Konieczny podbił Chicago. Prasa amerykańska niesłychanie zgodnie chwali premierę „Wozzecka” w Lyric Opera w Chicago i odtwórcę tytułowej roli – Tomasza Koniecznego”

RZECZPOSPOLITA, 10.11.2015

„Tomasz Konieczny zebrał entuzjastyczne recenzje po debiucie w roli Wotana w dwóch pierwszych częściach „Pierścienia Nibelunga” Wagnera w wiedeńskiej Staatsoper. Austriacka prasa pisze o polskim śpiewaku, że jest fantastyczny, imponujący i perfekcyjny.” RZECZPOSPOLITA, 20.06.2013

Zrealizowano w ramach programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Kultura w sieci

R. WAGNER, DAS RHEINGOLD, 1. BILD - "Złoto Renu", Pierwszy Obraz

  1. Wagner, Das Rheingold, 1869

 

Vorspiel und Erste Szene

 

VORSPIEL UND ERSTE SZENE Auf dem Grunde des Rheines

 

Grünliche Dämmerung, nach oben zu lichter, nach unten zu dunkler. Die Höhe ist von wogendem Gewässer erfüllt, das rastlos von rechts nach links zu strömt. Nach der Tiefe zu lösen die Fluten sich in einen immer feineren feuchten Nebel auf, so dass der Raum in Manneshöhe vom Boden auf gänzlich frei vom Wasser zu sein scheint, welches wie in Wolkenzügen über den nächtlichen Grund dahinfliesst. Überall ragen schroffe Felsenriffe aus der Tiefe auf und grenzen den Raum der Bühne ab; der ganze Boden ist in ein wildes Zackengewirr zerspalten, so dass er nirgends vollkommen eben ist und nach allen Seiten hin in dichtester Finsternis tiefere Schlüfte annehmen lässt.

(Um ein Riff in der Mitte der Bühne, welches mit seiner schlanken Spitze bis in die dichtere, heller dämmernde Wasserflut hinauftragt, kreist in anmutig schwimmender Bewegung eine der Rheintöchter)

 

 

WOGLINDE

Weia! Waga!

Woge, du Welle,

walle zur Wiege!

Wagalaweia!

Wallala, weiala weia!

 

WELLGUNDE’S

Stimme, von oben.

Woglinde, wach’st du allein?

 

WOGLINDE

Mit Wellgunde wär‘ ich zu zwei.

 

WELLGUNDE

taucht aus der Fluth zum Riff herab.

Lass seh’n, wie du wach’st!

Sie sucht W o g l i n d e  zu erhaschen.

 

WOGLINDE

entweicht ihr schwimmend.

Sicher vor dir!

Sie necken sich und suchen sich spielend zu fangen

 

FLOSSHILDE’S

Stimme, von oben.

Heiaha weia!

Wildes Geschwister!

 

WELLGUNDE

Flosshilde, schwimm‘!

Woglinde flieht:

 

hilf mir die Fliessende fangen!

 

FLOSSHILDE

taucht herab und fährt zwischen die Spielenden.

Des Goldes Schlaf

hütet ihr schlecht;

besser bewacht

des schlummernden Bett,

sonst büss’t ihr beide das Spiel!

 

Mit munt’rem Gekreisch fahren die beiden auseinander, F l o s s h i l d e  sucht bald die eine, bald die andere zu erhaschen; sie entschlüpfen ihr und vereinigen sich endlich, um gemeinschaftlich auf F l o s s h i l d e  Jagd zu machen: so schnellen sie gleich Fischen von Riff zu Riff, scherzend und lachend. Aus einer finstern Schluft ist währenddem A l b e r i c h , an einem Riffe klimmend, dem Abgrunde entstiegen. Er hält, noch vom Dunkel umgeben, an und schaut dem Spiele der Rheintächter mit steigendem Wohlgefallen zu.

 

ALBERICH

Hehe! Ihr Nicker!

Wie seid ihr niedlich,

neidliches Volk!

Aus Nibelheims Nacht

naht‘ ich mich gern,

neigtet ihr euch zu mir!

 

Die Mädchen halten, als sie A l b e r i c h‘ s Stimme hören, mit ihrem Spiele ein.

 

WOGLINDE

Hei! Wer ist dort?

 

WELLGUNDE

Es dämmert und ruft!

 

 

FLOSSHILDE

Lugt, wer uns lauscht!

 

WOGLINDE UND WELLGUNDE

Sie tauchen tiefer herab und erkennen den Nibelung.

Pfui! Der Garstige!

 

FLOSSHILDE

schnell auftauchend

Hütet das Gold!

Vater warnte

vor solchem Feind.

Die beiden andern folgen ihr, und alle drei versammeln sich schnell um das mittlere Riff

 

ALBERICH

Ihr da oben!

 

DIE DREI RHEINTÄCHTER

Was willst du dort unten?

 

ALBERICH

Stör‘ ich eu’r Spiel,

wenn staunend ich still hier steh‘?

Tauchtet ihr nieder,

mit euch tollte

und neckte der Niblung sich gern!

 

WOGLINDE

Mit uns will er spielen?

 

WELLGUNDE

Ist ihm das Spott?

 

ALBERICH

Wie scheint im Schimmer

ihr hell und schцn!

Wie gern umschlänge

der Schlanken eine mein Arm,

schlüpfte hold sie herab!

 

FLOSSHILDE

Nun lach‘ ich der Furcht:

der Feind ist verliebt!

Sie lachen.

 

WELLGUNDE

Der lüsterne Kauz!

 

WOGLINDE

Lasst ihn uns kennen!

Sie lässt sich auf die Spitze des Riffes hinab, an dessen Fusse A l b e r i c h  angelangt ist.

 

ALBERICH

Die neigt sich herab.

 

WOGLINDE

Nun nahe dich mir!

 

ALBERICH

klettert mit koboldartiger Behendigkeit, doch wiederholt aufgehalten, der Spitze des Riffes zu.

Garstig glatter

glitschriger Glimmer!

Wie gleit‘ ich aus!

Mit Händen und Füssen

nicht fasse noch halt‘ ich

das schlecke Geschlüpfer!

Er pruhstet

Feuchtes Nass

füllt mir die Nase:

verfluchtes Niesen!

Er ist in W o g l i n d e‘ s Nähe angelangt.

 

WOGLINDE

lachend.

Pruhstend naht meines Freiers Pracht!

 

ALBERICH

Mein Friedel sei, du fräuliches Kind!

Er sucht sie zu umfassen.

 

WOGLINDE

sich ihm entwindend.

Willst du mich frei’n, so freie mich hier!

Sie ist auf einem anderen Riffe angelangt. Die Schwestern lachen.

 

ALBERICH

kratzt sich den Kopf.

O weh! Du entweichst?

Komm‘ doch wieder!

 

Schwer ward mir,

was so leicht du erschwingst.

 

WOGLINDE

schwingt sich auf ein drittes Riff in grösserer Tiefe.

Steig‘ nur zu Grund:

da greifst du mich sicher!

 

ALBERICH

klettert hastig hinab.

Wohl besser da unten!

 

 

WOGLINDE

schnellt sich rasch aufwärts nach einem hohen Seitenriffe.

Nun aber nach oben!

Alle Mädchen lachen

 

 

ALBERICH

Wie fang‘ ich im Sprung

den spröden Fisch?

Warte, du Falsche!

Er will ihr eilig nachklettern.

 

WELLGUNDE

hat sich auf ein tieferes Riff auf der anderen Seite gesenkt.

Heia, du Holder! Hörst du mich nicht?

 

ALBERICH

sich umwendend.

Rufst du nach mir?

 

WELLGUNDE

Ich rate dir wohl:

zu mir wende dich,

Woglinde meide!

 

ALBERICH

klettert hastig über den Bodengrund zu W e l l g u n d e .

Viel schöner bist du

als jene Scheue,

die minder gleissend

und gar zu glatt.

Nur tiefer tauche,

willst du mir taugen.

 

WELLGUNDE

noch etwas mehr sich zu ihm herabsenkend.

Bin nun ich dir nah?

 

ALBERICH

Noch nicht genug!

Die schlanken Arme

schlinge um mich,

dass ich den Nacken

dir neckend betaste,

mit schmeichelnder Brunst

an die schwellende Brust mich dir schmiege.

 

WELLGUNDE

Bist du verliebt

und lüstern nach Minne,

lass‘ seh’n, du Schöner,

wie bist du zu schau’n? –

Pfui! Du haariger,

höckriger Geck!

Schwarzes, schwieliges

Schwefelgezwerg!

Such‘ dir ein Friedel,

dem du gefällst!

 

ALBERICH

sucht sie mit Gewalt zu halten.

Gefall‘ ich dir nicht,

dich fass‘ ich doch fest!

 

WELLGUNDE

schnell zum mittleren Riffe auftauchend.

Nur fest, sonst fliess‘ ich dir fort!

 

Alle Drei lachen.

 

 

ALBERICH

erbost ihr nachzankend.

Falsches Kind!

Kalter, grätiger Fisch!

Schein‘ ich nicht schön dir,

niedlich und neckisch,

glatt und glau –

hei! so buhle mit Aalen,

ist dir eklig mein Balg!

 

FLOSSHILDE

Was zank’st du, Alp?

Schon so verzagt?

Du freitest um zwei:

fräg’st du die dritte,

süssen Trost

schüfe die Traute dir!

 

ALBERICH

Holder Sang

singt zu mir her!

Wie gut, dass ihr

eine nicht seid:

Von vielen gefall‘ ich wohl einer,

bei einer kies’te mich keine! –

Soll ich dir glauben,

so gleite herab!

 

FLOSSHILDE

taucht zu A l b e r i c h  hinab.

Wie thörig seid ihr,

dumme Schwestern,

dünkt euch dieser nicht schön!

 

ALBERICH

hastig ihr nahend.

Für dumm und hässlich

darf ich sie halten,

seit ich dich Holdeste seh‘.

 

FLOSSHILDE

schmeichelnd.

O singe fort

so süss und fein;

wie hehr verführt es mein Ohr!

 

ALBERICH

zutraulich sie berührend.

Mir zagt, zuckt

und zehrt sich das Herz,

lacht mir so zierliches Lob.

 

FLOSSHILDE

ihn sanft abwehrend.

Wie deine Anmuth

mein Aug‘ erfreut,

deines Lächelns Milde

den Muth mir labt!

Sie zieht ihn zärtlich an sich.

Seligster Mann!

 

ALBERICH

Süsseste Maid!

 

FLOSSHILDE

Wär’st du mir hold!

 

ALBERICH

Hielt‘ dich immer!

 

FLOSSHILDE

ihn ganz in ihren Armen haltend.

Deinen stechenden Blick,

deinen struppigen Bart,

o säh ich ihn, fasst‘ ich ihn stets!

Deines stachligen Haares

strammes Gelock,

umflüss‘ es Flosshilde ewig!

Deine Krötengestalt,

Deiner Stimme Gekrächz,

o dürft‘ ich staunend und stumm

sie nur hören und seh’n!

 

W o g l i n d e  und W e l l g u n d e

sind nahe herabgetaucht und schlagen jetzt ein helles Gelächter auf.

 

 

ALBERICH

erschreckt aus F l o s s h i l d e‘ s  Armen auffahrend.

Lacht ihr Bösen mich aus?

 

FLOSSHILDE

sich plätzlich ihm entreissend.

Wie billig am Ende vom Lied!

 

Sie taucht mit den Schwestern schnell in die Höhe und stimmt in ihr Gelächter ein.

 

 

ALBERICH

mit kreischender Stimme.

Wehe! ach wehe!

O Schmerz! O Schmerz!

Die tritte, so traut,

betrog sie mich auch?

Ihr schmählich schlaues,

lüderlich schlechtes Gelichter!

Nährt ihr nur Trug,

ihr treuloses Nickergezücht?

 

DIE DREI RHEINTÄCHTER

Wallala! Lalaleia! Lalei!

Heia! Heia! Haha!

Schäme dich, Albe!

Schilt nicht dort unten!

Höre, was wir dich heissen!

Warum, du Banger,

bandest du nicht

das Mädchen, das du minnst?

Treu sind wir

und ohne Trug

dem Freier, der uns fängt. –

Greife nur zu

und grause dich nicht!

In der Flut entflieh’n wir nicht leicht!

 

 

 

Sie schwimmen auseinander, hierher und dorthin, bald tiefer, bald höher, um A l b e r i c h  zur Jagd auf sie zu reizen.

 

ALBERICH

Wie in den Gliedern

brünstige Gluth

mir brennt und glüht!

Wuth und Minne,

wild und mächtig,

wühlt mir den Mut auf. –

Wie ihr auch lacht und lügt,

lüstern lechz‘ ich nach euch,

und eine muss mir erliegen!

 

Er macht sich mit verzweifelter Anstrengung zur Jagd auf: mit grauenhafter Behendigkeit erklimmt er Riff für Riff, springt von einem zum andern, sucht bald dieses, bald jenes der Mädchen zu erhaschen, die mit höhnischem Gelächter stets ihm entweichen; er strauchelt, stürzt in den Abgrund hinab, klettert dann hastig wieder zur Höhe, – bis ihm endlich die Geduld entfährt: vor Wuth schäumend hält er athemlos an und streckt die geballte Faust nach den Mädchen hinauf.

 

ALBERICH

kaum seiner mächtig.

Fing‘ eine diese Faust!

 

Er verbleibt in sprachloser Wuth, den Blick aufwärts gerichtet, wo er dann plötzlich von dem folgenden Schauspiele angezogen und gefesselt wird. Durch die Fluth ist von oben her ein immer lichterer Schein gedrungen, der sich nun an einer hohen Stelle des mittleren Riffes zu einem blendend hell strahlendem Goldglanze entzündet: ein zauberisch goldenes Licht bricht von hier durch das Wasser.

 

 

  1. Wagner, „Złoto Renu”, 1869

 

Przygrywka i Pierwsza Scena

 

W głębinach Renu.

 

(Na dnie Renu. Zielonkawy mroczny przedświt, u góry za jasno, ku dołowi zbyt ciemno. Górna partia sceny wypełniona jest kołyszącą się wodą, która bez ładu i składu przelewa się na prawo i lewo. Ku dołowi rozpływają się i zamieniają owe przepływy w wilgotną mgłę tak, że scena na wysokości człowieka wydaje się kompletnie sucha. Woda wydaje się przepływać na kształt obłoków ponad mroczną sceną. Wszędzie sterczą szorstkie, strome skały z głębiny i ograniczają powierzchnię sceny, która cała porozszczepiana jest chaotycznie piętrzącymi się wyrostkami tak, że nie ma na niej nigdzie w pełni prostej powierzchni i która wydaje się w ten sposób sugerować w ciemności obecność głębszych wąwozów we wszystkich kierunkach.)

(Bałwanka krąży we wdzięcznym, płynącym pląsie wokół środkowej skały)

 

 

 

BAŁWANKA

Heja! biała,

Fala-Bałwala,

Spień do kolebki,

jeju! bujala,

lulała, pieniała, fala

 

KOŁYSZA

(głos Kołyszy z góry)

Bałwanka  sama wstała?

 

BAŁWANKA

Z Kołyszą jest już para.

 

KOŁYSZA

(nurkuje z przepływu w kierunku skały)

Spójrz tu! czujnaś jest?

 

 

BAŁWANKA

(ucieka jej płynąc)

Dogonisz mnie?

(przekomarzają się i próbują się złapać w zabawie)

 

PŁETWINKA

(głos Płetwinki z góry)

Hejlala fala!

Dzikie siostrzyczki!

 

KOŁYSZA

Płetwinko, płyń!

Bałwankę chwyć:

(Płetwinka nurkuje i wpływa między obie pozostałe)

Pomórz mi Płynącą złapać!

 

PŁETWINKA

 

Nad złota snem,

czuwacie źle!

Pilnujcie lepiej

śpiącego cień

Bo kara spotka was dwie!

 

(z żywiołowy jazgotem uciekają od siebie: Płetwinka próbuje złapać to jedną, to drugą; one się tej wyślizgują i w końcu jednoczą, by wspólnie zapolować na Płetwinkę. Spieszą się jak ryby od skały do skały, dowcipkując i śmiejąc się. Podczas tej zabawy z ciemnego wąwozu, zakleszczając się o skały i wznosi się z otchłani Alberyś. Zatrzymuje się, jeszcze okryty ciemnością i obserwuje zabawę córek Renu ze wzrastającym zadowoleniem)

 

 

ALBERYŚ

Chi, chi! Syrenki!

Jakie wy śliczne,

pragnień mych wzór!

Ze Smoguncji mgieł

zjawiam się tu,

Zbliżcie do mnie się już!

 

 

 

BAŁWANKA

Hej! Kto tu jest?

 

PŁETWINKA

Coś świta i grzmi.

 

 

KOŁYSZA

Patrz! Kto tutaj tkwi!

 

BAŁWANKA i KOŁYSZA

(Nurkują głębiej i poznają Nibelunga)

Tfu! To wstręcioch jest!

 

PŁETWINKA

 

Złoto zasłoń!

Ostrzegał tato

przed wrogiem tym.

 

 

ALBERYŚ

Wy, tam w górze!

 

WSZYSTKIE TRZY SYRENKI

Co chcesz tam na dole?

 

ALBERYŚ

Psuje wam grę,

gdy stojąc przyglądam się?

Nurkujcie niżej,

bym mógł

Szaleć i droczyć, Syrenki Wy me

 

BAŁWANKA

Z nami chce szaleć?

 

KOŁYSZA

Ja chyba śnię?

 

ALBERYŚ

Jak pięknie jasno

w blasku się lśnią!

Tak chętnie objąłbym

szczupły, syreni grzbiet,

Z góry zślizgnij już się!

 

PŁETWINKA

Wyśmiejemy cię:

Zakochał zbój się!

 

 

KOŁYSZA

Pożądliwy typ   (lubieżny ten świr, czub, bzik, fioł)

 

BAŁWANKA

Z nim się poznajmy!

(opuszcza się na czubek skały do której podstawy dotarł Alberyk)

 

ALBERYŚ

Przypełza ku mnie!

 

BAŁWANKA

No przybliż już się!

 

ALBERYŚ (pospiesznie)

(Alberyk wspina się ze skrzacią niezgrabnością, ciągle zatrzymywany, ku wierzchołkowi skały)

Wstrętnie gładka,

obślizgła skała!

Jak ślizgam się!

Rękami, nogami

nie łapię, nie trzymam

wylizanej gładzi!

 

Mokra mgła

leci do nosa…

Nie mogę kichać!

 

 

BAŁWANKA

(śmiejąc się):

Moc kochanka objawia się!

 

ALBERYŚ

Radością bądź, maleństwo ty me!

(próbuje ją złapać)

 

BAŁWANKA

(Bałwanka wymyka mu się)

Podrywasz mnie, to rwij mnie na dnie

(nurkuje do innej skały)

 

ALBERYŚ

 

Ojej! A Ty gdzie?

Chodź tu do mnie!

(Bałwanka przeskakuje na trzecią skałę bardziej w dole)

Ciężko mi,

co tak łatwo masz ty.

 

BAŁWANKA

 

Stawaj na dnie,

to złapiesz mnie pewnie.

 

ALBERYŚ

(pospiesznie schodząc):

Tak lepiej na dole!

(ona szybko przemieszcza się na wyższą skałę na stronie)

 

KOŁYSZA i PŁETWINKA(śmiejąc się):

Cha, cha, cha, cha, cha, cha!

 

 

 

 

ALBERYŚ

Jak złapać mam w mig

tę rybią sicz?

Czekaj Fałszywa!

(chce się do niej pospiesznie wspiąć)

 

KOŁYSZA

(opuściła się na niższą skałę po drugiej stronie):

Heja! Mój miły! Nie słyszysz mnie?

 

ALBERYŚ

(odwracając się):

Ty wołasz mnie?

 

KOŁYSZA

Poradzę ci coś:

We mnie kochaj się,

Zostaw Bałwankę!

 

ALBERYŚ

(przy czym pośpiesznie raczkuje po dnie w kierunku Kołyszy):

Piękniejsza jesteś

niż tamta płoszka,

Co mniej się świeci

i śliska tak.

Zanurkuj niżej,

chcesz być przydatna.

 

KOŁYSZA

(zniżając się odrobinę):

Czy muzyka gra? (wystarczy już tak?)

 

ALBERYŚ

Nie, jeszcze brak!

Chudziutką rączką

obejmij mnie

Bym ci twój karczek

przekornie dotykał

Godowe wzruszenie

U piersi w uścisku zamykał!

 

KOŁYSZA

Więc kochasz mnie

Pożądasz miłości.

No spójrzmy,

Zaprezentuj się!

Tfu! Kudłaty,

skurczony ten trzpiot

Karzeł czarny,

spuchnięty jak grzmot!

Jakiej kobicie

spodobasz się?

 

ALBERYŚ

(próbuje ją siłą zatrzymać):

Nie podobam się,

Przytrzymam tu cię!

 

KOŁYSZA

To chwyć, bo odpłynę ci!

 

BAŁWANKA i PŁETWINKA (śmiejąc się):

Cha, cha, cha, cha, cha, cha!

 

 

ALBERYŚ

(chandryczy się rozzłoszczony z Kołyszą):

Dziecko złe!

Ryba zimna jak ość!

Nie jestem gładki,

zgrabny, powabny.

Blasku brak!

Precz! Węgorze czekają,

Jak ci przykra ma sierść!

 

PŁETWINKA

Nie chandrycz się,

już tak ci źle?

Podrywałeś dwie:

spytałbyś trzecią,

Słodką w niej

pociechę znalazł byś

 

ALBERYŚ

Miły dźwięk

dobiega mnie.

To cud że was

kilka tu jest:

Wśród wielu podobam się jednej

Przy jednej nie chcę już żadnej.

Mam Ci uwierzyć,

to zbliż do mnie się!

 

PŁETWINKA

(Płetwinka zbliża się do Alberyka w dole)

Jak głupie były

durne siostry,

brzydki wydałeś się im.

 

ALBERYŚ

(pośpiesznie się do niej zbliżając):

Tak, durne, brzydkie

niech już zostaną

Odkąd najmilszą cię zwę

 

PŁETWINKA

 

Tak, śpiewaj dalej,

słodycz, miód

Jak wzniośle szepczesz mi wtór!

 

ALBERYŚ

(w zaufaniu dotykając jej):

Ach stój! Drży

me serce i łka

Uśmiecha do mnie się los

 

PŁETWINKA

(delikatnie go powstrzymując):

Jak twoja gracja

me oczy cieszy,

I uśmiechu ckliwość

otuchą syci!

 

Święty ty mój!

 

ALBERYŚ

Najsłodsza ma!

 

PŁETWINKA

Bądź miły mi!

 

ALBERYŚ

Trzymam na zawsze!

 

PŁETWINKA

 

Twego wzroku jak szpic,

twojej brody jak fryc

O! pozwól mi trzymać się już

Twoich włosów sterczących

zjędrniały lok

Opływa Płetwinkę wiecznie.

Żabiej figury kształt

Twego głosiska rzęch

Tak chciałabym milcząc już

Wiecznie słuchać i patrzeć!

 

BAŁWANKA i KOŁYSZA

(śmiejąc się):

Cha, cha, cha, cha, cha, cha!

 

ALBERYŚ

(przerażony zrywa się):

Wyśmiewacie mnie tak?

 

PŁETWINKA

(nagle się od niego odrywając):

Jak tanio, gdy piosenki kres!

 

BAŁWANKA i KOŁYSZA (śmiejąc się):

Cha, cha, cha, cha, cha, cha!

 

ALBERYŚ

(zgrzytliwym głosem):

Biada! O! Biada

O! Ból…. O! Gniew!

Zaufałem jej,

i zdradziła mnie?

Wy śmieszne, cwane,

małe, kokietne storzenia

Zdradą karmiące,

niewierne Syrenice!

 

WSZYSTKIE SYRENKI RAZEM

Falala, Falala, lalalala, balalala

Heja, heja hej-ha

Zmoro się wstydź

I nie karć tam w dole

Słuchaj, co ci powiemy

Dlaczego nigdy

nie uda się

Poderwać żadnej z nas.

Wierne jesteśmy,

Nie znamy zdrad,

Lubemu który nas zwiódł.

Spróbuj i złap

I nie złość się już

Bo ucieczki w przypływie trud.

Falala, Falala, lalalala, balalala

Heja, heja hej-ha

 

(rozpływają się  tu i tam, niebawem głębiej to płycej by zwabić i drażnić Alberyka do pogoni za nimi)

 

ALBERYŚ

We wszystkich członkach

Lubieżny żar

i moc mnie pali

Wściekłość, miłość

Dzikie moce

Budzą odwagę!

Waszego kłamstwa śmiech

Chełpliwie żądam was chcę!

I jedna musi mi ulec.

 

(porywa się zrozpaczony do pogoni ze strasznymi gestami zakleszcza się to na jednej to na drugiej skale, przeskakuje z jednej do drugiej, próbuje niebawem to jedną, to drugą dziewczyne złapać. Te z radosnym harmidrem ciągle umykają mu)

(Alberyk przystaje w końcu bez oddechu, pieniąc się ze złości, wyciąga ściśniętą pięśćw kierunku dziewcząt.)

 

ALBERYŚ

 

Złapie jedną ta pięść!

 

(Pozostaje w niemej nienawiści, wzrok skierowany na wprost, gdzie nagle zostaje wciągnięty przez następujące widowisko).

SZENE ZWEI

Allmälig gehen die Wogen in Gewölke über, das sich nach und nach abklärt, und als es sich endlich, wie in feinem Nebel, gänzlich verliert, wird eine freie Gegend auf Bergeshöhen sichtbar, anfänglich noch in nächtlicher Beleuchtung. Der hervorbrechende Tag beleuchtet mit wachsendem Glanze eine Burg mit blinkenden Zinnen, die auf einem Felsgipfel im Hintergrunde steht; zwischen diesem burggekrönten Felsgipfel und dem Vordergrunde der Scene ist ein tiefes Thal, durch welches der Rhein fliesst, anzunehmen. Zur Seite auf blumigem Grunde liegt W o t a n , neben ihm F r i c k a , beide schlafend.

 

FRICKA
erwacht: ihr Blick fällt auf die Burg; sie staunt und erschrickt
Wotan, Gemahl, erwache!

 

WOTAN
im Traume leise.
Der Wonne seligen Saal
bewachen mir Thür und Thor:
Mannes Ehre,
ewige Macht,
ragen zu endlosem Ruhm!

 

FRICKA
rüttelt ihn.
Auf, aus der Träume wonnigem Trug!
Erwache, Mann, und erwäge!

 

WOTAN
erwacht und erhebt sich ein wenig, sein Auge wird sogleich vom Anblick der Burg gefesselt.
Vollendet das ewige Werk!
Auf Berges Gipfel
die Götter-Burg;
prächtig prahlt
der prangende Bau!
Wie im Traum ich ihn trug,
wie mein Wille ihn wies,
stark und schön
steht er zur Schau:
hehrer, herrlicher Bau!

 

FRICKA
Nur Wonne schafft dir,
was mich erschreckt?
Dich freut die Burg,
mir bangt es um Freia!
Achtloser, lass mich erinnern
des ausbedungenen Lohns!
Die Burg ist fertig,
verfallen das Pfand:
vergassest du, was du vergabst?

 

WOTAN
Wohl dünkt mich’s, was sie bedangen,
die dort die Burg mir gebaut;
durch Vertrag zähmt‘ ich
ihr trotzig Gezücht,
dass sie die hehre
Halle mir schüfen;
die steht nun – Dank den Starken: –
um den Sold sorge dich nicht.

 

FRICKA
O lachend frevelnder Leichtsinn!
Liebelosester Frohmut!
Wusst‘ ich um euren Vertrag,
dem Truge hätt‘ ich gewehrt;
doch muthig entferntet
ihr Männer die Frauen,
um taub und ruhig vor uns,
allein mit den Riesen zu tagen.
So ohne Scham verschenktet ihr Frechen
Freia, mein holdes Geschwister,
froh des Schächergewerb’s!
Was ist euch Harten
doch heilig und werth,
giert ihr Männer nach Macht!

 

WOTAN
ruhig.
Gleiche Gier
war Fricka wohl fremd,
als selbst um den Bau sie mich bat?

 

FRICKA
Um des Gatten Treue besorgt,
muss traurig ich wohl sinnen,
wie an mich er zu fesseln,
zieht’s in die Ferne ihn fort:
herrliche Wohnung,
wonniger Hausrat
sollten dich binden
zu säumender Rast.
Doch du bei dem Wohnbau sannst
auf Wehr und Wall allein;
Herrschaft und Macht
soll er dir mehren;
nur rastlosern Sturm zu erregen,
erstand dir die ragende Burg.

DRUGA SCENA

 

 

 

 

 

 

 

 

FRYGA

 

Mężu, zbódź się, Wotanie!

 

WOTAN

 

Błogości rozkosznych sal,

Pilnują mi bramy, drzwi.

Męski honor,

Wieczysta moc,

Sterczą po sławy kres.

 

FRYGA

 

Wstań, z sennych marzeń kłamliwych mar,

Człowieku, wstań się ogarnij.

 

WOTAN

 

Skończone na wieki dzieło me

Na szczycie góry

Zamczysko bóstw;

Chełpi się

Przepychem ten twór!

Wewnątrz mnie wzniosłem je

Z wskazań woli we śnie,

Mocne, piękne

wznosi się

Wspaniałe zamczysko me.

 

FRYGA

Gdzie rozkosz tobie,

Udręka mnie.

Zamczysko tu,

A tam strach o Wolkę.

Bezwzględny, pozwól przypomnieć

Za cenę jakąś je wzniósł.

Gotowy zamek

– Opłatę czas wnieść:

Umknęło ci, coś za to dał?

 

WOTAN

Cóż, dobrze wiem jakiej ceny

Ci tam żądali za trud.

Z mocy umów w krnąbrny

Lud posłuch wrósł,

Że mi ten wzniosły

Zamek stworzyli.

On stoi dzięki Wielkim.

O ich żołd nie troszcz już się.

 

FRYGA

Ty śmieszny, występny bubku!

Lekkomyślny dandysie!

Gdybyś wtajemniczył mnie

Z kontraktem byłoby źle.

„Odważnie“ mężczyźni

Stronicie od kobiet

By, spokój, w głuszy swej mieć

I tam się umawiać z Wielkimi.

Bez wstydu źle sprzedaliście, szelmy,

Wolkę, rodzoną mą siostrę,

Chciwi w głębi swych serc!

Czy jeszcze coś

Świętego w was jest?

Jeno władza po kres?

 

WOTAN

 

Frydze obca

Chciwość, czy nie

Prosiłaś by zamek ci wznieść?

 

FRYGA

O wierności mężowskiej wciąż

We smutku muszę myśleć,

Jak go związać ze sobą

Ciągnie go wiecznie wciąż w dal:

Wspaniały zamek,

To gospodarstwo

Ma cię tu związać

W spoczynku cię zmóc.

Lecz ty przy budowie

Badasz murów grubość, broń.

Potęgę władz

Ma ci powiększyć,

Rozpętać szał burz niestrudzonych.

To po to zamczysko tu jest.

R. WAGNNER, DAS RHEINGOLD - ALBERICH´S FLUCH. "Przekleństwo Albericha" ze "Złota Renu"

Das Rheingold (4. Bild)

Alberichs Fluch

 

Schmähliche Tücke. Schändlicher Trug

Wirfst Du, Frecher, die Schuld mir vor

Die dir so wonnig erwünscht?

Wie gern raubtest du selbst dem Rheine das Gold,

War nur so leicht die Kunst es schmieden erlangt

 

Wie glückt es nun dir Gleißner zum Heil,

Dass der Niblung, ich, aus schmählicher Not

In des Zornes zwange,

Den schrecklichen Zauber gewann,

Des Werk nun lustig Dir lacht?

 

Des unseligen, Angstversehrten

fluchfertige, furchtbare Tat

Zu fürstlichen Tand soll sie fröhlich dir taugen,

Zur Freude dir frommen mein Fluch?

 

Hüte dich, herrischer Gott!

Frevelte ich, so frevelt ich frei an mir:

Doch an allem was war, ist und wird

Frevelst ewiger du

Entreißest du frech mir den Ring!

 

 

Ha! Zertrümmert! Zerknickt!

Der Traurigen traurigster Knecht!

 

 

Bin ich nun frei? Wirklich frei?

So grüß euch dann meiner Freiheit erster Gruß

Wie durch Fluch er mir geriet,

Verflucht sei dieser Ring!

Gab sein Gold mir Macht ohne Maß,

Nun zeug sein Zauber Tod dem, der ihn trägt!

Kein Froher soll seiner sich freun,

Keinem Glücklichen lache sein lichter Glanz!

 

Wer ihn besitzt, den sehre die Sorge,

Und wer ihn nicht hat, den nage der Neid

Jeder giere nach seinem Gut,

doch keiner genieße mit Nutzen sein

Ohne Wucher hüt ihn sein Herr;

Doch den Würger zieh er ihm zu!

Dem Tode verfallen feßle den Feigen die Furcht:

So lang er lebt sterb er lechzend dahin

Des Ringes Herr als des Ringes Knecht!

 

Bis in meiner Hand den geraubten wieder ich halte!

 

So segnet in höchster Not der Nibelung seinen Ring:

Behalt ihn nun, hüte ihn wohl!

Meinem Fluch fliehest du nicht!

„Złoto Renu“. Obraz Czwarty.

Przekleństwo Albericha

 

Haniebna złośliwość. Wstydliwe oszustwo.

Zarzucasz mnie, bezczelniku, winę,

której tak rozkosznie byś sam sobie życzył?

Sam chętnie zrabowałbyś Renowi złoto

Gdyby tylko sztuka wytopienia go była łatwa.

 

Jak ci się też na zdrowie szczęści, błyskotniku,

Że to ja, Niblung, w hańbiącej potrzebie

W gniewym skrępowaniu,

Ten straszliwy czar zdobyłem,

Którego dzieło tak pociesznie teraz cię bawi?

 

Nieszczęśny, lękiem śmiertelnie poraniony,

Jego to straszliwy przekleństwa akt

W formie książęcej błyskotki ma ci teraz wesoło służyć

Do zabawy, tobie cnotliwemu, to moje przekleństwo?

 

Strzeż się, władczy boże!

Popełniłem świętokradztwo, ale zgrzeszyłem tylko na sobie:

Jednak nad wszystkim co było, jest i będzie

Popełnisz świętokradztwo ty – wiekuisty

Jeśli wyrwiesz mi bezczelnie ten pierścień!

 

 

Ha! Zrujnowany! Roztrzaskany!

Spośród smutnych, najsmutniejszy pachoł!

 

 

Jestem więc wolny? Naprawdę wolny?

To niech pozdrowi was pierwszy ukłon mojej wolności!

Jak poprzez przekleństwo znalazł się u mnie,

Niech sam przeklętym będzie ten pierścień!

Jego złoto dało mi bezmierną władzę,

Niech teraz jego czar przyniesie śmierć temu, kto go nosi!

Nikt wesoły się nim nie nacieszy,

Do żadnego szczęśliwego ta świetlista błyskotka się nie uśmiechnie!

 

Kto go posiada, tego niech trawi strach,

A tego, kto go nie ma, niech gryzie zazdrość!

Każdy będzie chciwie pożądał jego własności

Ale nikt go z pożytkiem nie skonsumuje!

Bez korzyści będzie go strzegł jego pan;

Bo dusiciela będzie jednak przyciągał!

Przepadłego śmierci tchórza skrępuje przerażenie:

Jak długie jego życie, będzie umierał z chciwości,

Pan pierścienia jako pierścienia pachoł!

 

Dopóki zrabowanego w swojej dłoni znów ja nie będę dzierżył!

 

Tak w najwyższej potrzebie błogosławi Niblung swój pierścień:

Zatrzymaj go, strzeż go dobrze!

Przed moim przekleństwem nie uciekniesz!

R. WAGNER, WALKÜRE, WOTANS ABSCHIED - "Pożegnianie Wotana" z "Walkirii"

Walküre (3. Akt)

Wotans Abschied

 

Leb wohl du kühnes, herrliches Kind

Du meines Herzens heiligster Stolz

Leb wohl

Leb wohl

Leb wohl…

 

Muss ich dich meiden

Und darf nicht minnig

Mein Gruß dich mehr grüßen

 

Sollst du nun nicht mehr

Neben mir reiten

Noch Meth beim Mal mir reichen

 

Muss ich verlieren

Dich, die ich liebe

Du lachende Lust meines Auges

 

Ein bräutliches Feuer soll Dir nun brennen

Wie nie einer Braut es gebrannt

Feurige Glut umglühe den Fels

Mit zehrenden Schrecken scheuch es den Zagen

Der Feige flehe Brünhildes Fels

 

Denn einer nur freie die Braut

Der Freier wie ich der Gott

 

Der Augen leuchtendes Paar

Das oft ich lechelnd gekost

Wenn Kampfes Lust ein Kuss Dir lohnte

Wenn kindisch lallend der Helden Lob

Von holden Lippen Dir floss

 

Dieser Augen strahlendes Paar

Das oft im Sturm mir geglänzt

Wenn Hoffnungssehnen das Herz mir sengte

Nach Weltenwonne mein Wunsch verlangte

Aus wild webenden Bangen

 

Zum letzten Mal letz es mich heut

Mit des Lebewohles letztem Kuss

 

Dem glücklichern Manne glänze sein Stern

Dem unseligen Ewgen muss es scheidend sich schliessen

 

Denn so kehrt der Gott sich dir ab

So küsst er die Gottheit von dir.

 

Loge hör! Lausche hierher!

Wie zuerst ich dich fand als feurige Glut

Wie dann einst du mir schwandest als scheifender Lohe

Wie ich dich bannt

Bann ich dich heut

Herauf wabernde Lohe!

Umlodre mir feurig den Fels!

Loge! Loge! Hierher!

 

Wer meines Speres Spitze fürchtet

Durchschreite das Feuer nie!

Walkiria. Akt trzeci.

Pożegnanie Wotana

 

Żegnaj, dzielne, wspaniałe dziecko

Mojego serca najświętsza dumo

Bądź zdrowa

Bądź zdrowa

Żegnaj…

 

Będę Cię musiał unikać

I nie wolno mi będzie miłośnie

Moim pozdrowieniem cię więcej powitać

 

Nie będziesz już mogła

Obok mnie szarżować

Ani podać mi miodu podczas uczty

 

Muszę stracić

Ciebie, którą kocham

Ty śmiejąca się rozkoszy moich oczu.

 

Niech więc narzeczeński ogień ci zapłonie

Jaki nigdy żadnej pannie młodej jeszcze nie płonął

Płomienny żar opłoni tę skałę

Z trawiącym przerażeniem spłoszy tchórza

Kto bojaźliwy – ucieknie od Brunhildy skały

 

Bo tylko jeden zdobędzie tę brankę

Ten pretendent jak bóg – ja

 

Ta, błyszczących oczu para,

Której tak często, uśmiechając się, mogłem kosztować,

Gdy do walki ochota pocałunkiem Cię nagradzała

Bo dziecinnie gaworząc, pochwała kolejnego bohatera

Z wdzięcznych ust ci spływała.

 

Tych oczu promieniejąca para

Która tak często podczas nawałnic mi błyszczała

Gdy nadziei tęsknota moje serce paliła

Do rozkoszy świata wyrywała się pałając moja wola

Z dziko utkanych, pętających mnie więzów.

 

Ona po raz ostatni mi się dziś spóźnia

Z ostatnim pożegnania pocałunkiem.

 

Szczęśliwemu mężczyźnie zapłonie jego gwiazda,

Która nieszczęśliwemu Wiecznemu musi tu w rozstaniu zgasnąć.

 

Bo tak właśnie odwraca się od ciebie bóg,

Tak odcałowuje od Ciebie boskość.

 

Loge słysz! Nasłuchuj tutaj!

Jak na początku cię znalazłem w płonącym żarze

Jak się potem, jako wszędobylski płomień, wymknąłeś,

Jak cię wtedy związałem

Tak wiążę cię i dziś!

Do mnie, pryskający, iskrzący płomieniu!

Otocz mi topiącym, płynnym płomieniem tę skałę!

Loge! Loge! Tutaj!

 

Kto obawia się ostrza mojego oszczepu

Ten nie przekroczy tego ognia nigdy!

R. WAGNER, DER FLIEGENDE HOLLÄNDER - HOLLÄNDER MONOLOG. MONOLOG HOLENDRA Z "Latającego Holendra"

Der Fliegende Holländer

Holländer Monolog

 

 

Die Frist ist um,

und abermals verstrichen sind sieben Jahr:

voll Überdruß wirft mich das Meer ans Land.

Ha, stolzer Ozean!

In kurzer Frist sollst Du mich wider tragen!

Dein Trotz ist beugsam, doch ewig meine Qual!

 

 

Das Heil, das auf dem Land ich suche,

nie werd´ ich es finden!

 

Euch, des Weltmeers Fluten, bleib ich getreu,

bis eure letzte Welle sich bricht,

und euer letztes Naß versiegt!

 

Wie oft in Meeres tiefsten Schlund

Stürzt´ ich voll Sehnsucht mich hinab,

doch, ach, den Tod, ich fand ihn nicht!

Da, wo der Schiffe furchtbar Grab,

trieb mein Schiff ich zum Klippengrund,

doch, ach, mein Grab, es schloß sich nicht!

 

 

Verhöhnend droht ich den Piraten,

in wildem Kampfe hofft ich Tod:

„Hier“, rief ich, „zeige Deine Taten,

von Schätzen voll ist Schiff und Boot!“

 

Doch ach, des Meers barbar´scher Sohn

schlägt bang das Kreuz

und flieht davon.

 

Wie oft in Meeres tiefsten Schlund

Stürzt´ ich voll Sehnsucht mich hinab!

Da, wo der Schiffe furchtbar Grab,

trieb mein Schiff ich zum Klippengrund:

 

 

Nirgends ein Grab!

Niemals der Tod!

 

Dies der Verdammnis Schreckgebot,

dies der Verdammnis Schreckgebot!

 

Dich frage ich, gepries´ner Engel Gottes

der meines Heils Bedingung mir gewann:

war ich Unsel´ger Spielwerk deines Spottes,

als die Erlösung du mir zeigtest an?

 

Dich frage ich, gepries´ner Engel Gottes,

der meines Heils Bedingung mir gewann:

war ich Unsel´ger Spielwerk deines Spottes,

als die Erlösung du mir zeigtest an?

 

 

Vergebne Hoffnung!

Furchtbar eitler Wahn!

 

Um ew´ge Treu auf Erden ist´s getan!

 

Nur eine Hoffnung soll mir bleiben,

nur eine unerschüttert stehn:

so lang der Erde Keim auch treiben,

so muß sie doch zu Grunde gehn!

 

Tag des Gerichtes!

Jüngster Tag!

 

Wann brichst Du an in meine Nacht!

Wann dröhnt er,

der Vernichtungsschlag,

mit dem die Welt zusammenkracht?

 

Wann alle Toten auferstehn,

wann alle Toten auferstehn,

dann werde ich in nichts vergehn,

dann werde ich in nichts vergehn,

wann alle Toten auferstehn,

dann werde ich in nichts vergehn,

in nichts vergehn!

 

Ihr Welten, endet euren Lauf!

Ew´ge Vernichtung, nimm mich auf!

„Latający Holender“

Monolog Holendra

 

 

Termin upłynął

I po raz kolejny skreślono siedem lat

Pełne niesmaku wyrzuca mnie morze na ląd

Ha, dumny oceanie!

Niebawem bedziesz mnie musiał znów unieść

Twój bunt jest niestały,

Jednak wiecznym moje cierpienie…

 

Zbawienia, co go na brzegu szukam,

Nie znajdę go nigdy!

 

Przypływom mórz świata, wam pozostanę wierny

Póki wasza ostatnia fala nie pęknie

I póki ostatnia wilgoć nie przepadnie.

 

Jak często w najgłębszą otchłań morza

Pełen tęsknoty się rzucałem.

Jednak, ach! śmierci – jej nie znalazłem!

Ha! Gdzie statków straszliwy grób –

Tam pędziłem mój statek wprost na denną rafę

Jednak, ach! Nie domknął się mój grób!

 

 

Szydząc, groziłem piratom

Na śmierć w dzikiej walce mając nadzieję.

– Tu! – wołałem – pokaż co potrafisz!

Pełen bogactw jest statek i łódź!

 

Jednak, ach!, mórz najbardziej barbarzyński syn

Załamuje lękliwie swój maszt

I umyka.

 

Jak często w morza najgłębszą otchłań

Rzucałem się pełen tęsknoty.

Jednak, ach, śmierci – tej nie znalazłem

Ha! Gdzie statków straszliwy grób –

Tam pędziłem mój statek wprost na denną rafę:

 

Nigdzie grobu!

Nigdy śmierci!

 

Oto przekleństwa straszne przykazanie,

Oto przekleństwa straszne przykazanie!

 

Ciebie pytam, sławiący Boga aniele

Który warunek zbawienia dla mnie zdobyłeś

Czy byłem tylko nieszczęśliwą zabawką twojego szyderstwa,

Gdy sposób na moje wyzwolenie mi pokazałeś?

 

Ciebie pytam, sławiący Boga aniele

Który warunek zbawienia dla mnie zdobyłeś

Czy byłem tylko nieszczęśliwą zabawką twojego szyderstwa,

Gdy sposób na moje wyzwolenie mi pokazałeś?

 

 

Daremna nadzieja!

Straszliwie próżna mara!

 

Daremne pragnienie wiecznej wierności na Ziemi!

 

Tylko jedna nadzieja pozostaje

Tylko jedna nieporuszenie trwa;

Długo już zarodki ziemi ją drążą

Przecież ona w końcu musi przestać istnieć!

 

Dniu sądu!

Sądny dniu!

 

Kiedy wnikniesz w moją noc?

Kiedy zagrozi on,

Niszczący cios!

Po którym zawali się świat?

 

Gdy wszyscy zmarli powstaną,

Gdy wszyscy zmarli powstaną ,

Wtedy ja przestanę istnieć,

Wtedy ja zniknę,

Gdy wszyscy zmarli powstaną,

Wtedy ja zapadnę się w nicość,

przestanę istnieć!

 

Światy! – kończcie swą wędrówkę!

Wieczne zniszczenie, zabierz mnie!

R. Wagner, TANNHÄUSER - 3. AKT, SZENE 2 - WOLFRAM - PIEŚŃ DO GWIAZDY

Tannhäuser (3. Akt – Szene 2.)

Wolfram

 

Wie Todesahnung. Dämmrung deckt die Lande.

umhüllt das Tal mit schwärzlichem Gewande;

der Seele, die nach jenen Höhn verlangt,

vor ihrem Flug durch Nacht und Grausen bangt:

da scheinest du, o lieblichster der Sterne,

dein sanftes Licht entsendest du der Ferne;

die nächt’ge Dämmrung teilt dein lieber Strahl,

und freundlich zeigst den Weg du aus dem Tal.

 

O du, mein holder Abendstern,

wohl grüßt’ ich immer dich so gern:

vom Herzen, das sie nie verriet,

grüß sie, wenn sie vorbei dir zieht,

wenn sie entschwebt dem Tal der Erden,

ein sel’ger Engel dort zu werden!

Tannhäuser (3. Akt – Scena 2.)

Wolfram – Pieśń do gwiazdy.

 

Jak przeczucie śmierci. Zmierzch pokrywa ziemię

Zasnuwa dolinę czarniejącą szatą

Duszy, która wyskości pragnie

Tuż przed jej lotem poprzez noc i zgrozy się lęka:

Wtedy pojawiasz się ty, o najmilsza z gwiazd,

Twoje aksamitne światło przesyłasz oddali,

Twój ukochany promień rozdziela nocny mrok,

I przyjaźnie pokazujesz drogę wyjścia z doliny.

 

O ty, moja cudowna wieczorna gwiazdo,

Zawsze wszak witałem cię tak chętnie:

Z serca, które jej nigdy nie zdradzi,

Pozdrów ją, jeśli cię minie,

Jeśli poszybuje z ziemskiej doliny,

Aby stać się błogosławionym aniołem!

R. WAGNER, PARSIFAL AKT 1. AFORTAS - Monolog Amfortasa z pierwszego aktu "Parsifala"

Parsifal Akt 1.,

Amfortas Monolog

 

Nein! Lasst ihn unenthüllt!

Oh! Das keiner, keiner diese Qual ermisst

Die mir der Anblick weckt

Der euch entzückt!

Was ist die Wunde? Ihrer Schmerzenwut,

gegen die Not, die Höllenpein,

zu diesem Amt, verdammt zu sein!

 

Wehvolles Erbe dem ich verfallen,

Ich,  einzger Sünder unter allen,

Des höchsten Heiligtums zu pflegen,

Auf Reine herab zu flehen seinen Segen!

 

O! Strafe ohne gleichen,

Des, ach, gekränkten Gnadenreichen

Nach ihm, nach seinem Weihegruße,

Muss sehnlich mich`s verlangen,

Aus tiefster Sele Heilesbuße,

Zu ihm muss ich gelangen…

 

Die Stunde naht

Ein Lichtstrahl senk sich auf das heilige Werk

Die Hülle fällt

 

Des Weihgefässes, göttlicher Gehalt

Erglüht mit läuchtender Gewalt

Durchzückt von selegsten Genußes Schmerz,

Des heiligsten Blutes Quel

Fühl ich sich gießen in mein Herz.

 

Des eignen, sündigen Blutes Gewell,

In wahnsinniger Flucht muss mir zurück dann fließen

In die Welt der Sündensucht

Mit wilder Scheu sich ergießen

Von neuem sprengt es das Tor,

Daraus es nun strömt hervor

Hier durch die Wunde, der seinen gleich,

Geschlagen von desselben Speres Streich

Der dort den Erlöser die Wunde stach

Aus der mit blutgen Tränen

Der göttliche weint ob der Menschheit Schmach

In Mittleids heiligen Sehnen.

 

Und aus der nun mir, an heiligster Stelle

Dem Pfleger göttlichster Gütter,

des Erlösungs Balsams Hüter,

das heisse Sündenblut

entquilt ewig erneut aus des Sehnensquele

Das, ach, keine Büßung je ihr stillt!

 

Erbarmen!

Erbarmen!

Du Allerbarmer, ach erbarmen!

Nimm mir mein Erbe, schließe die Wunde!

Das heilig ich sterbe!

Rein dir, gesunde…

 

Parsifal (1. Akt)

Monolog Amfortasa z 1 Aktu

 

Nie! Pozostawcie go zasłoniętym!

Och! Że nikt, nikt tej męki nie zmierzy

Którą we mnie ten moment wzbudza,

Który was oczarowuje!

Czym jest ta rana? Jej wściekły ból

Wobec powinności, wobec piekielnej męki,

By być przeklętym do sprawowania tego urzędu!

 

Pełne boleści dziedzictwo, któremu przepadłem,

Ja, jedyny grzeszny spośród wszystkich,

By sprawować opiekę nad najwyższą świętością,

I to Najczystsze o błogosławieństwo błagać!

 

Och! Kara która nie ma sobie równej,

Od tego, ach! umęczonego, pełnego łaski…

Jego, jego świętego pozdrowienia,

Muszę chciwie łaknąć

Z głębi, nie uzdrowionej z pokuty, duszy

Do niego muszę się udawać…

 

Godzina się zbliża…

Promień światła kładzie się na świętym przyrządzie,

Osłona opada…

 

Boska zawartość świętego naczynia,

Rozżarza się ze świetlistą mocą,

Wzdraga się, po błogosławionym spożyciu, ból,

Czuję jak najświętszej krwi źródło

Wlewa się do mojego serca.

 

Teraz tej własnej, grzesznej krwi fala,

W szalonej ucieczce musi z powrotem płynąć,

Do świata grzesznego pragnienia,

Z dzikim wstydem się przelać.

Od nowa przeskakuje przez tę bramę,

Skąd teraz się wylewa,

Tu przez ranę, która identyczna z jego raną,

Zadana tej samej włóczni ciosem,

Która tam Zbawicielowi zadała ranę,

Z której krwawymi łzami,

Bóstwo płacze nad ludzką nędzą i wstydem

We współczucia świętym pragnieniu.

 

I z której teraz mi, w tym najświętszym miejscu,

Opiekunowi najbardziej boskich dóbr,

Strażnikowi wybawiającego balsamu,

Ta piekąca, grzeszna krew,

Wycieka wiecznie od nowa z tęsknoty źródła,

Którego, ach, żadna kara nie uciszy!

 

Litości!

Litości!

Ty – wszystkich Wybawicielu, ach! litości!

Zabierz mi moje dziedzictwo, zamknij tę ranę!

Abym zbawiony umarł!

Czysty Tobie, uzdrowiony…

Gustaw Mahler (Text Friedrich Rückert) KINDERTOTENLIEDER - TRENY DZIECIĘCE (za Friedriechem Rückertem)

Nun will die Sonn’ so hell aufgeh’n

 

Nun will die Sonn’ so hell aufgehn,

Als sei kein Unglück die Nacht geschehn!

Das Unglück geschah nur mir allein!

Die Sonne, sie scheinet allgemein!

Du mußt nicht die Nacht in dir verschränken,

Mußt sie ins ew’ge Licht versenken!

Ein Lämplein verlosch in meinem Zelt!

Heil sei dem Freudenlicht der Welt!

Tak jasno słońce chce znów wzejść

 

Tak jasno słońce chce znów wzejść

Pomimo tragedii nocy złej

Nieszczęście spotkało wszak tylko mnie

Gdy słońce swój blask powszechnie śle!

Nie musisz w sobie nocy roztaczać,

Noc ma w wiecznym świetle utonąć .

Lampeczka w szałasie zgasła mym

Radosna światłości świata żyj!

Nun seh’ ich wohl, warum so dunkle Flammen 

 

Nun seh’ ich wohl, warum so dunkle Flammen

Ihr sprühtet mir in manchem Augenblicke.

– O Augen! – Gleichsam, um voll in einem Blicke 

Zu drängen eure ganze Macht zusammen.

Doch ahnt’ ich nicht, weil Nebel mich umschwammen, 

Gewoben vom verblendenden Geschicke,

Daß sich der Strahl bereits zur Heimkehr schicke, 

Dorthin, von wannen alle Strahlen stammen.

Ihr wolltet mir mit eurem Leuchten sagen: 

Wir möchten nah dir bleiben gerne!

Doch ist uns das vom Schicksal abgeschlagen. 

Sieh’ uns nur an, denn bald sind wir dir ferne!

Was dir nur Augen sind in diesen Tagen:

In künft’gen Nächten sind es dir nur Sterne.

Rozumiem już, dlaczego ciemnym ogniem

 

Rozumiem już, dlaczego ciemnym ogniem

W niektórych chwilach tak mnie obrzucacie

– O, oczy! (Dzieciaczki!)– Jakbyście całą mocą chciały

Wypełnić, zmusić do spojrzenia.

Nie czułem nic, obwity mgły strumieniem,

Osnuty, nicią losu zaślepioną,

Że przecież promień w drodze już do domu,

Tam gdzie, promieni dom, kolebka wieczna.

Chcieliście waszym światłem wypowiedzieć:

My chcemy ciebie blisko zostać!

Los prośby tej odmówił nam niestety.

Spójrz, popatrz, my niedługo już daleko!

Co jako oczy dzisiaj tu postrzegasz:

Niebawem nocą błysną tylko gwiazdy.

Wenn dein Mütterlein tritt zur Tür herein 

 

Wenn dein Mütterlein

Tritt zur Tür herein,

Und den Kopf ich drehe, 

Ihr entgegen sehe,

Fällt auf ihr Gesicht

Erst der Blick mir nicht, 

Sondern auf die Stelle, 

Näher nach der Schwelle,

Dort, wo würde dein

Lieb Gesichtchen sein, 

Wenn du freudenhelle 

Trätest mit herein,

Wie sonst, mein Töchterlein.

 

 

Wenn dein Mütterlein

Tritt zur Tür herein,

Mit der Kerze Schimmer, 

Ist es mir, als immer 

Kämst du mit herein,

Huschtest hinterdrein,

Als wie sonst ins Zimmer! 

 

O du, des Vaters Zelle, 

Ach, zu schnell, zu schnell, 

Erloschner Freudenschein!

Gdy mamusia w drzwiach pojawia się strach

 

Gdy mamusia w drzwiach

pojawia się strach,

Ja obracam głowę

W jej spoglądam stronę

Na jej twarzy wpierw

Niemy spojrzeń nerw

Tylko w miejscu blisko

Już od progu w oku błysku,

Tam gdzie twoja mordka

Kochanego stworka,

Gdy radosna gwiazdko

Wchodzisz w swoje gniazdko,

Gniazdko, pokój twój,

Córeczko, skarbie mój.

 

Gdy mamusia w drzwiach

pojawia się strach,

Ze świeczuszki blaskiem,

Takim też obrazkiem

Wchodzisz także tu (Gdzieś na progu snu)

Śpieszysz się co tchu,

Jak zawsze do pokoju!

 

O ty, Gwiazdeczko taty

Nazbyt szybkiej straty

Zgaszona Gwiazdko ma!

Oft denk’ ich, sie sind nur ausgegangen 

 

Oft denk’ ich, sie sind nur ausgegangen,

Bald werden sie wieder nach Hause gelangen,

Der Tag ist schön, o sei nicht bang,

Sie machen nur einen weiten Gang.

Jawohl, sie sind nur ausgegangen

Und werden jetzt nach Hause gelangen!

O, sei nicht bang, der Tag is schön!

Sie machen nur einen Gang zu jenen Höh’n!

Sie sind uns nur vorausgegangen

Und werden nicht wieder nach Hause gelangen!

Wir holen sie ein auf jenen Höh’n

Im Sonnenschein! Der Tag ist schön auf jenen Höh’n!

Że wyszły, tak sobie wyobrażam

 

Że wyszły, tak sobie wyobrażam,

Niedługo znowu wrócą do domu zdrowe,

A dzień przepiękny, więc nic się nie obawiaj,

Bo idą po prostu dłuższą drogą.

Tak jest, po prostu sobie wyszły

I teraz zaraz wrócą do domu!

Ty nic się nie martw, bo dzień przepiękny!

Więc idą tą dłuższą drogą gdzie wysoko!

Przetarły nam daleką ścieżkę

I już nie powrócą nigdy do domu!

Znajdziemy je wysoko, wysoko

W słoneczku, bowiem dzień tak piękny tam wysoko!

In diesem Wetter, in diesem Braus! 

 

In diesem Wetter, in diesem Braus,

Nie hätt’ ich gesendet die Kinder hinaus;

Man hat sie hinaus getragen,

Ich durfte nichts dazu sagen.

In diesem Wetter, in diesem Saus,

Nie hätt’ ich gelassen die Kinder hinaus,

Ich fürchtete sie erkranken;

Das sind nun eitle Gedanken.

In diesem Wetter, in diesem Graus,

Nie hätt’ ich gelassen die Kinder hinaus;

Ich sorgte, sie stürben morgen,

Das ist nun nicht zu besorgen.

In diesem Wetter, in diesem Braus,

Nie hätt’ ich gesendet die Kinder hinaus;

Man hat sie hinaus getragen,

Ich durfte nichts dazu sagen.

 

In diesem Wetter, in diesem Saus, in diesem Braus, 

Sie ruh’n als wie in der Mutter Haus,

Von keinem Sturm erschrecket,

Von Gottes Hand bedecket.

Sie ruh’n wie in der Mutter Haus!

W tę niepogodę, w ulewy mur!

 

W tę niepogodę, w ulewy mur,

Za nic bym mych dzieci nie wysłał na dwór;

Zabrano je, wyniesiono,

Mnie mówić nie pozwolono.

W tę niepogodę, w ten wielki szum,

Za nic nie pozwoliłbym opuścić im dom,

Bo bałbym się, że zachorują;

Te myśli próżne szybują.

W tę niepogodę, we zgrozę złą,

Za nic bym mych dzieci nie wypuszczał stąd;

Że jutro, bałbym się, umrą,

To fikcją teraz jest chmurną.

W tę niepogodę, w ulewy mur,

Za nic bym mych dzieci nie wysłał na dwór;

Zabrano je, wyniesiono,

Mnie mówić nie pozwolono.

 

W tej niepogodzie, w ulewie, dżdżu,

Utuli je mamusia do snu,

By burzy trwogi nie znały,

By w Boga dłoń się wtulały.

Już śpią, już śpią, a mama tuli do snu!